• vasadmin
  • خرداد ۵, ۱۳۹۸

هنر لوده بافی:

لوده سبد بزرگی است که برای حمل میوه استفاده می‌شود. درختچه‌های مقاوم در کنار باغ‌های خشک شهر را که دیده‌اید,”ارغوان” می‌نامند یا همان ارغون. از دوران بسیار قدیم درخت ارغوان برای لوده بافی درختچه‌ای که ترکه‌های قهوه‌ای و برگ‌های سبزوگرد کوچک و گل‌های خوشه‌ای بنفش زیبایی در اردیبهشت می‌دهد باکمی آب خوردن چنان انعطافی با دستان هنرمندان قدیم به سبدی تبدیل می‌شد بنام ”لوده”(Lode) لوده در سنت به معنی سبد بزرگی است که برای حمل میوه استفاده می‌شود. لوده بافی که درگذشته جز مشاغل شهر بوده و ازجمله صنایع‌دستی‌ای می‌باشد که از طریق آن مردم به امرارمعاش می‌پرداختند. در حال حاضر نیز چند تن از باتجربه‌ها و قدیمی‌های این حرفه به لوده بافی مشغول هستند. لوده بافی از هنرهای دستی شهر نجف‌آباد اصفهان است. لوده بافی قبل از اینکه که یک منبع درآمد باشد. جز هنرها و صنایع برتر دستی شهر می‌باشد که دارای ظرافت‌های خاص خود می‌باشد. لوده‌ها از به هم بافتن چند ترکه (چوب) ایجاد می‌شوند. این لوده‌ها چنان بافته می‌شوند که چندین برابر استحکام چوبی که با آن بافته می‌شود استحکام دارد و ازنظر زیبایی نیز شکل هندسی متفاوتی دارد که بر زیبایی آن افزوده است.

جنس و ساخت لوده :

چوب لوده‌ها از ترکه ارغوانی (ترکه ارغانی) می‌باشد که بعضی از لوده باف ها آن را در خانه یا در باغ خود می‌کاشتند و البته بعضی هم آن را می‌خریدند و به‌صورت دسته‌های بزرگ چیده و به حجره‌هایشان می‌آورند. ابتدا برگ‌ها را از ترکه‌ها جدا می کنندو درحالی‌که هنوز

چوب‌ها نرم هستند، مشغول به بافتن یک لوده (سبد) می‌شوند. تماشای هنرمردانی که باحوصله و صبر به بافتن این لوده‌ها اقدام می‌کنند، خالی از لطف نیست.

استاد لوده بافی:

عاملی، پیرمردی با دست‌های پیر و فرسوده که نشان از گذر عمر داشت شاخه‌های ارغوان را به زندگی و عمر پر برکتش گره می‌زد تا صنایع‌دستی به نام «لوده بافی» را زنده نگه دارد.لوده بافی یا سبدبافی یکی از مشاغل و صنایع‌دستی نجف‌آباد است که با رو آوردن همه به تکنولوِژی و از بین رفتن برخی از شغل‌ها روز به‌روز کمرنگ و کمرنگ‌تر شده است.لوده در اصطلاح به سبدهای بزرگی گفته می‌شود که در قدیم برای حمل بار به‌خصوص میوه از آن استفاده می‌شد. البته حلاج‌ها نیز برای نگهداری پشم و پنبه و رنگرزها و رعیت‌ها نیز برای نگهداری میوه‌هایشان از آن استفاده می‌کردند.درختچه‌های مقاوم در کنار باغ‌های خشک شهر را,”ارغوان” می‌نامند یا همان (ارغون) ترکه‌هایش را اگر کسی تنبل بود به روزگار قدیم بر روی دست یا کف پایش نوش جان کردههمان ترکه‌های ادب کننده، به دست هنرمندان شهرمان دست‌مایهٔ هنر گشته از دوران بسیار قدیمآری، لوده سبدی بود برای بارگیری میوه‌جات بخصوص انار و انگور وسیب و….بر ترک بند دوچرخهٔ کشاورزان در برگشت از باغ‌هایشان پرازبرکت خدا بودشاید بارگیری در انگلیسی (Load) با لودهٔ ما که برای بارگیری بوده ازیک ریشه باشندو شاید معنای آدم‌های لوده‌ای یعنی شخصی که هرکسی چیزی بارش می‌کند، ازین لوده باشداز ادبیات برمی‌گردیم به این صنعت کهن والبته در جهان مختص شهرمان،

نجف‌آبادپیرمردانی را در مغازه‌های کوچک در خیابان ۱۷ شهریور (قباد سابق) نرسیده به بیمارستان بنام فامیلی عامل بارها دیده‌ایم و یا همان خیابان نزدیک مخابرات و یا خیابان دلگشا (کوچه برجی) کمی بعد از خیابان شیخ بهایی جنوبی ظروف لوده‌ای اعم از سبد بزرگ و انواع سبدهای به شکل‌های متفاوت تا میزوآیینه و…. از جنس ارغوان می‌تواند زیبایی منازل باشند و نیز احیاگر صنایع‌دستیشاید ظرف چینی با اندکی بی‌احتیاطی بشکند ولی چوب انعطاف‌پذیر ارغوان بدون شک مقاوم‌تر است والبته ایرانی ،ایرانی، ایرانی استفاده می‌کند ،ایرانی، سختی چوب را بالطافت دستانش مهار می‌کند ،ایرانی، نبوغی دارد به ژرفای تاریخ بشر. درود بر اقتدار ملی ،لوده از به هم بافتن چند ترکه (چوب) درخت ارغوان ایجاد می‌شود. لوده‌ها چنان بافته می‌شوند که چندین برابر استحکام چوبی که از آن بافته شده مستحکم‌ترند.

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

یک × چهار =